23 mei 2006: Laatste dag, Kansas

Vannacht hebben we geslapen in Augusta, Kansas. Een beetje een dood dorpje met ogenschijnlijk 1 tankstation per inwoner, veel fastfood drive-ins, en zelfs een liquor store met Duits witbier. Ik heb het me dan ook goed laten smaken. Het motel zelf was 10 keer niets en om een beetje buiten te zitten moest ik zelf met het meubilair gaan slepen. Binnenzitten is zonde, dus ging inderdaad het meubilair mee. Weatherradio op de airco, mini-tv op schoot, en witbier uit een plastic glas in de rechterhand. De laptop was bezet omdat ik nodig wat tapes op harddisk moest zetten dus die bleef binnen.

Vanmorgen zijn we vertrokken richting Nebraska. De vooruitzichten zijn goed dus ik ben weer redelijk positief gestemd. Het is onze laatste chasedag, dus now or next year en we zullen alles op alles zetten om nog wat te zien. Maar zoals altijd moet het weer dan een beetje meewerken dus don't shoot me if we do not succeed.

Kansas is groot, plat en leeg. Op zich best mooi. Een beetje Friesland, maar dan in megaformaat. Meer naar het noordwesten is het overigens niet zo heel erg plat meer, maar het blijft leeg.

15:00 uur, we zijn inmiddels in Nebraska aangekomen. De lucht zit vol met cumulus die zo te zien op springen staan. Het is 33 graden, de zon schijnt stevig en de show gaat beginnen .. hopen we.

16:00 uur nogwat, we zien op 7 uur (links achter ons) een flinke cel. Twee neerslagkernen met daartussen iets dat op zware hagel lijkt.

Maar het is moeilijk om dat te determineren aangezien het ook gewoon een deel kan zijn zonder neerslagstrepen met daarachter witte bewolking. Het lijkt mij echter sterk dat er tussen 2 regenkernen nog een hagelkern zit. En dat bleek ook zo te zijn.

We stoppen even om dat alles eens goed te bekijken. Eenmaal uit de auto merk ik de enorme outflow pas. De temperatuur is gedaald naar 18 graden en links van ons rommelt het constant. Zo af en toe zien we een bliksemkanaal of een IC bliksemboog maar het meeste zit hoog verstopt in de wolken.

Met al die koude uitstromende lucht verbaas ik me over de afwezigheid van een shelfcloud, maar de bui is redelijk vers dus die kan nog komen.

Na een minuut of tien besluiten we de route aan te passen. We kunnen verder rijden maar dan worden we ongenadig hard gepakt door de bui en we weten nog steeds niet zeker of dat witte scherm niet stiekum toch hagel is. We keren om en willen de bui aan ons voorbij laten gaan.

Tijdens een tankstop zien we dan eindelijk de shelfcloud ontstaan. Links en rechts schiet fractus de lucht in en het lijkt 1 grote chaos te worden. Enfin, de shelf trekt over ons heen, het rommelt continue en het begint te druppelen. We moeten verder.

Wederom passen we de route aan. Het idee is om een stukje voor de bui uit te rijden en er dan alsnog ergens op te wachten. Terwijl we in oostelijke richting rijden klopt ons hart vol verwachting als we uit tegengestelde richting de TIV (Tornado Intercept Vehicel) tegenkomen.

We vragen ons af wat hij wel weet en wij niet maar rijden toch maar verder. Ik heb het er niet zo op om dan maar achter zo'n ding aan te rijden.

Maar dan .... eerste komen we DOW 3 (Doppler On Wheels uit Oklahoma) tegen, dan een hoop 'stekelvarkens' (auto's vol antennes), dan nog wat mobiele windmeters en wat zwaailicht verkeer van Skywarn USA. Dus ... omkeren en er toch maar eens achteraan. We willen wel eens weten waar dat naartoe gaat dus we sluiten netjes achter aan. We rijden nu met 8 auto's achter DOW 3 aan, waarvan 1 een enorme kamper. Ja, in de VS is alles groter en wat niet groot genoeg is fixen ze bij de plastische chirurg wel :-)

Na een paar minuten stopt de hele colonne langs de weg en dat is voor ons een goed moment even na te vragen wat de stand van zaken is. "Large hail coming our way, so we got to move!". Ok, dat is best een goede reden om niet de weg te vervolgens die we ingeslagen hadden. Nu de bui wat dichterbij kruipt is de hagel ook voor het blote ook wel te herkennen. Een diep groene massa komt van rechts snel naderbij en de hele optocht gaat weer op weg.

Van rechts naar links schiet fractus omhoog en voorbij. We zien heftige verticale bewegingen en een uiterst lage shelf voor ons de weg oversteken. Kort daarachter is niets meer van de wereld voor ons zichtbaar terwijl links van ons enorme massa's zand en stof hun weg vinden voor de shelfcloud uit.

We kijken onze ogen uit tot we uiteindelijk niets meer zien. We zitten in een totale white out, de wereld houdt ineens bij de autoruiten op. Een enorme massa water, uit elkaar gesproeid door 100 km/uur sterke windstoten trekt aan ons voorbij. Het autoritje is ineens een hachelijk avontuur geworden en we hebben alle concentratie nodig om nog een beetje door te kunnen rijden. We MOETEN verder, achter dit regenscherm zouden we aan de basis moeten komen. Het is niet direct mijn meest favoriete manier maar er blijft ons geen keus.

Na 10 minuten komen we uit de neerslagzone en links van ons zien we de basis. Het is een enorme massa van lucht, wolken en water en we zien er dus niet al te veel van. Gestaag rijden we verder in westelijke richting en in Lincoln stopt de hele kluit om bij te tanken.

Wij kletsen nog wat na met de overige chasers, maken nog wat foto's en gaan er van door. We besluiten richting het westen te rijden om de achter ons gelaten shelf door te prikken. Aan de achterkant, waar het droog is, maken we dan nog een fotootje of 200 en dan zijn we er echt wel klaar mee. In York komt de reis tot een einde en melden we ons bij Days inn.

Morgen vertrekken we richting Dallas want het is nog een heel eind. Wellicht rijden we een beetje om door west Oklahoma om eventueel wat van de daar te verwachten buien mee te pikken maar in beginsel is dit project zo'n beetje ten einde.