17 mei 2006: Onverwachte supercel

Voor u verder leest even de volgende waarschuwing:

Zoals wellicht bekend zitten we met een fikse omegablokkade die het ontstaan van fikse buien tegenhoud. De stroming aan de golf van Mexico is zuidelijk (de wind komt dus uit het noorden tot noordwesten) en hierdoor is de aanvoer van vochtige lucht afgesneden.

Het is dus knetterheet en kurkdroog, waardoor de kansen op onweer op de Plains nagenoeg nihil zijn. We zijn in New Mexico waar er nog wel wat kansen zijn op onweer, zij het met verhoogde basis en zonder extremen. Die buien zijn trouwens meestal wonderschoon om te zien

.

Anyway, 's Morgens vroeg uit de veren want we wilden alvast een eind richting het noorden rijden. Hier afwachten is tamelijk zinloos.

Onderweg naar Amarillo zien we uit het niets een stevige cel opduiken in de buurt van Lubbock. We zijn inmiddel 300 mijl op weg en hebben onverwachts goede hoop op wat stevig onweer. Een messcherp afgesneden ijskap met een enorme overshooting top en een beetje mammatus tekenen onze horizon. Waar die bui nou ineens vandaan komt is een enorm raadsel, maar dat kan me momenteel ook niet veel schelen. We zoeken dat later wel uit.

Het weerbericht op de radio vermeldt alleen maar onbewolkt weer met temperaturen in de 'high 90's (F)' en we rijden verbaasd verder, het onbekende tegemoet.

Na een uurtje rijden staan we inmiddels aan de achterkant van de cel die zich kenmerkt door een volledig vertikale updraft en een goed gevormde flanking line. We zien geen neerslag aan de basis en ook van een wallcloud is geen spoor te bekennen ook al meen ik toch duidelijk rotatie in de updraft te zien. Ik weet nog steeds niet goed wat ik met de situatie aan moet en ook mijn teamgenoten zijn de weg kwijt. Ik pak mijn NOAA Weatherradio .. ik zeg, ik pak mijn NOAA Weatherradio .. shit, waar is dat ding?!

Aaaah wat een nachtmerrie. Mijn filmtas met radio, foto- en filmcamera staan nog in het motel in Fort Stockton! Wel alle %!#$!$#@#!^% !!!

Gelukkig hebben we nog een telefoon en we bellen meteen met het motel. De tas is gevonden en apart gezet, we kunnen deze later ophalen. Ach ja, dat is maar 350 mijl terug :( Onze reserve NOAA ontvanger ligt in de kofferbak dus er is nog geen man overboord. Ik schakel de radio in en luister met stijgende verbazing naar een computerstem die de waarnemingen van 16:00 uur doorgeeft. NO SIGN OF SEVERE WEATHER!

Hoe dan ook, we staan een beetje besluiteloos bij een supercel te kijken. De basis begint zich langzaam te vormen en rotatie begint inmiddels duidelijk te worden. We rijden nog wat dichterbij en zien dat alles draait. Flarden fractus worden met geweld de bui in gezogen en we staan op een uistekende lokatie. De neerslag is oost van ons dus we worden vandaag niet nat en zullen ook geen hageldeuken in de auto oplopen. Het uitzicht is uitgestrekt met slechts hier en daar wat groepjes bomen, geen huizen te zien, geen andere chasers in de buurt. Het zal allemaal wel, maar ik snap er geen bal meer van! En op de NOAA Weatherradio blijft een computerstem doodleuk mooi weer waarnemingen voorlezen.

We besluiten op deze plek te blijven. De bui lijkt zich amper te bewegen dus we hebben geen haast. Na ongeveer een half uur zien we een duidelijk roterende wallcloud die zich langzaam naar de grond laat afzakken. Zou het dan nu echt gebeuren, net nu ik zonder camera's op de prairie sta? Moet dat nu echt?

Ja, dat moet! Alsof de duivel me gehoord heeft zakt er langzaam een tuba naar beneden en maakt contact met de grond. De trechter wordt breder en beter zichtbaar nu die zich volzuigt met zand en rotzooi. Hij danst een beetje heen en weer en een groepje bomen wordt ruw uit de grond getrokken. IK WORD GEK!

Allerlei rotzooi vliegt nu met een geweldige snelheid door de lucht maar vormt voor ons geen gevaar wegens de afstand die we hebben tot de tornado. Her en der valt er echter wel wat rommel uit de lucht maar daar blijft het dan bij.

Ansgar en Sven knippen zich een ongeluk. Iedereen is stil, en buiten het enorme geraas van een inmiddels bijna 800 meter brede tornado hoor ik niets. Mocht er zich al een vogel roeren dan zal die de herrie toch niet overstemmen.

En dan, midden in de mooi weer berichten cyclus worden ze bij het SPC ook wakker. De NOAA Weatherradio gilt plots met een schelle toon een alarm. Ik pak de radio om het alarm uit te zetten en te luisteren naar wat er komen gaat. Het alarm stopt echter niet dus ik duw nog eens op de knoppen, niets helpt. Ansgar loopt naar me toe en geeft me een duw: "schalte bitten den Alarm aus!" Het lukt me niet dus doet Ansgar het maar.

Ik word wakker. Goedemorgen vanuit Fort Stockton! Het begin van weer een dagje site-seeing, Carlsbad, NM, staat op het programma waar blijkbaar de grootste druipsteengrot ter wereld is. Het kan me gestolen worden .....

Sven, Ansgar en Herman