20 mei 2007: A road to nowhere

We zijn deze dag begonnen in Glendive, Montana, en bij vertrek zag het er allemaal heel aardig uit. Gisterenavond hebben we nog wat chasers uit Slovenië en Nieuw Zeeland ontmoet maar lang hebben we er niet mee gesproken.

Bij aankomst in het motel hebben we uiteraard nog voor het inchecken de internetverbinding gecontroleerd maar toen we eenmaal op de kamer zaten was het internet verdwenen. Navraag door Ansgar leerde dat er na blikseminslag ergens een kabel kapot moest zijn gegaan in de stad en het  zou snel gemaakt worden. Eigenwijs als ik ben geloofde ik daar helemaal niets van dus na een uur ben ik zelf maar naar de lobby gegaan, heb de eigenaar uitgelegd dat een kapotte kabel in de stad de oorzaak niet kon zijn, omdat ik ook geen acces point zag en nadat ik toestemming kreeg om de boel zelf even na te kijken waren we binnen 30 seconden online. "Ja maar, die meneer van de helpdesk....". Nee, laat maar, die weet niet waar die het over heeft....

Hoe dan ook, we gingen vandaag goed op weg maar de dag verliep niet goed. We zaten midden in het doelgebied maar zijn door allerlei redenen van alles misgelopen. Eerst kwamen we op een semi-onverharde weg terecht waar omkeren zinloos was en iets verder op diezelfde weg konden we vervolgens eerste hulp gaan verlenen aan een jonge vrouw die op een rechte weg met haar auto over de kop was geslagen. Ze was licht gewond aan haar arm en was volgens mij in shock maar van verdere hulp werd afgezien toen haar vader kwam opdraven.

Daarmee was voor mij de lol er vandaag wel af.

Het verdere vervolg van de rit was heel aardig maar een echte chase was het niet meer. Simpelweg geen haalbare kaart om nog ergens wat spektakel op te zoeken en het bleef dus bij een paar mooie vergezichten.

Morgen nieuwe kansen, nieuw geluk!

Update!
Ik had bovenstaande al in de auto geschreven maar we bleken nog niet klaar te zijn. De cel die we achterna zaten kregen we toch nog te zien, met een mooie rollcoud die later veranderde in een normale wolkenband in het outflow bereik. Toen we na lang doorkarren, onderwijl koeien, herten en stinkdieren ontwijkend, de basis in zicht kregen maakte deze zich los van de supercell en lostte vrij snel op. Het bliksemde nog wat na en toen we langs de kant van de weg wat foto's wilden maken, bleken we slechts goed als bloeddonor voor de hongerige muggen. Uiteraard ging het geflits weer vrolijk verder nadat we de moed hadden opgegeven, maar goed, jammer dan.

We hebben door al het oponthoud vandaag een tornado moeten missen. We zagen net dat die cel een tornado zou hebben geproduceerd in ons doelgebied, maar da's lekker achteraf :-)