29 mei 2007: Gemiste kansen

We zijn vol goede moed maar 4 uur te laat vertrokken vanuit Wall (Nebraska). Ik was om 7 uur startklaar maar de 'rest' had de grootste moeite het warme nest te verlaten en zo heb ik 4 uur lang rondgedoold in het dorp, ontbeten, alle koffie van het motel opgedronken, etc etc. Het reisdoel was Zuid-Kansas, een mooi gebied, maar net iets te ver weg dus toen we uiteindelijk op weg waren was het karren, karren en karren.

Ik reed, dus alle verzoeken om wat toeristische stops in te voegen werden genegeerd, omdat we daar absoluut geen tijd voor hadden, als we vandaag nog wat zien wilden.

We zijn in North Platte gestopt om te tanken en een internetupdate te halen en terwijl de radargegevens binnenkwamen brak de hel los op de weatherradio. TORNADO WARNING. Op de radar waren twee cellen te zien, vlak bij elkaar, met conflicterende windrichtingen en meer dan 65 dBz reflectiviteit. Aangezien we erg laat waren En we uit het noorden aangereden kwamen, was wel duidelijk dat dit geen eenvoudige klus zou worden. Rij NOOIT vanuit het noorden een roterende supercel binnen, de berenkooi wacht je op.

De berenkooi, bearcage in het Engels, is een gebied dat zich meestal ten noordoosten van een wallcloud bevind, in de neerslagsector (simpel gezegd) en waar je de grootste hagelstenen mag verwachten. Rij je die berenkooi in dan loop je een aantal grote risico's. Ten eerste kan grote hagel je auto vernielen, maar nog veel erger, je ziet een eventuele tornado niet aankomen.

Onze opties waren beperkt, maar dankzij uitstekende radarbeelden met daarop een gps overlay (we kunnen dus zien waar we ons bevinden ten opzichte van de cellen) en uitmuntende informatie via de weerradio wisten we relatief veilig en zonder grote problemen aan de zuidkant van het systeem te komen. Op het bijgevoegde radarbeeld is te zien waar wij zaten (groene pijl met cirkel) en waar we heen moesten (rode pijl). DO NOT TRY THIS AT HOME! Daar wachtte ons een zich oplossende wallcloud, linksdraaiende yoghurt, fractus, bliksem, chaos, en een regenvrije zone.

De tornadowaarschuwing was inmiddels ingetrokken, maar zoals het zich liet aanzien zat er genoeg potentieel in de lucht. Ten westen van ons groeiden de buien aan terwijl de boel in oostelijke richting trok. Ik vond dan ook dat we aan de basis moesten blijven, maar mijn chasepartner die inmiddels het stuur had overgenomen reed liever de bagger in.

Jammer, een grote kans werd teniet gedaan en terwijl we in de verkeerde richting reden volgde de ene na de andere tornadowaarschuwing voor McCook, waar we net geweest waren.

De rest van de avond werd besteed aan een zinloze tocht achter snel wegtrekkend onweer aan. Mijn adviezen werden genegeerd en zo werd het uiteindelijk een waardeloze dag. Jammer, maar ik weet wat me in 2008 te doen staat.

Toen we tegen een uur of laat de stad Garden City aandeden zag ik rechts van me een enorm vuurwerk, gevolgd door 3 blikseminslagen langs de weg, op 100 meter van elkaar. Ik weet bijna zeker wat dat was maar kan het niet controleren. Vuurwerk was het in ieder geval niet. Die blauwgroene flitsen waren 3 ontploffende oliegekoelde transformatoren die hier aan de stroommasten hangen. Ik vermoed dat de leidingen een forse statische lading hebben opgebouwd in de sterk geladen atmosfeer. Normaal kun je dat ook horen als je erbij staat, dat zoemt enorm. Door de overspanning zijn die transformatoren waarschijnlijk oververhit geraakt en ontploft.

Hierdoor kunnen de kabels losgelaten hebben en aan een zijde in het natte gras zijn gevallen waardoor die stroomleiding goed geaard werd en een mooie bliksemafleiding vormde, wat weer verklaard waarom de bliksem 3 keer in die kabel(s) insloeg. Terug thuis zal ik eens kijken of ik die hypothese bevestigd kan krijgen maar voorlopig blijf ik erbij dat het verhaal zo in elkaar steekt.

Van vandaag heb ik een videoverslag gemaakt maar omdat we erg laat in het motel waren heb ik die niet meer gemonteerd. De dag was voor mij 20 uur lang en ik stond op mijn benen als ware ik hardstikke dronken (van de cola). Niets ging meer.Morgen rijden we richting Dallas om de terugreis te beginnen, tenzij er wat tussenkomt (goed weer ofzo). Hoe dan ook, het wordt tijd dat deze expeditie ten einde komt want ik heb langzaam aan mijn grenzen bereikt.

Ik voel me een zwerver met slecht eten en te weinig slaap. Nu valt dat eten op zich nog wel mee omdat ik erg aan de salade, groente en fruit zit en de fastfood restaurant links laat liggen, maar gewoon eens een uurtje aan tafel zitten met en bord stampot/verse worst voor mijn neus en mijn vrouw tegenover me is een luxe die ik al bijna 3 weken moet missen.