21 mei 2006: Onweer in Missouri
Zoals gisteren al geschreven zijn we vanmorgen na een zeer korte nacht op tijd vertrokken. De dag zou voorlopig saai verlopen omdat convectie door een inversie (cap) voorlopig uit zou blijven. Zoals gebruikelijk verdwijnt zo'n inversie dan pas aan het einde van de middag, cq begin van de avond. We hadden een saaie, zwoele dag voor ons met hopelijk een stevig onweer als afsluiting.
Dus hebben we wat rondgehangen in de buurt van Joplin en Carthage (SW Missouri) en heb ik een groot deel van de middag aan de natuur besteed. We zijn inmiddels in vele staten geweest, maar als het om natuur gaat is Missouri toch wel de mooiste die ik tot nu toe gezien heb. Heuvelig, groen, veel meertjes en beekjes, veel dieren maar vooral ook rust.
Rond een uur of 4 hebben we bij een motel nog even de weergegevens bijgewerkt en zijn we gaan rijden. De instabiliteit nam stevig toe, maar door de inversie leidde dat ook meteen tot een volledig melkwitte lucht waarin verder niet veel te zien was. Tegen kwart voor zes brak de cap duidelijk en ging het van Jetje. Maar we zagen amper wat. Het leek wel of de hele hemel 1 grote convectieput was. Alles ging tegelijk omhoog en we konden dus geen cellen onderscheiden van de overige rommel in de lucht.
Ondanks dat gingen we toch maar de een of andere richting uit in de hoop dat dat de juiste was. Onderweg werd de lucht wat gestructureerder en tussen de TCU's en overige rotzooi zagen we zowaar af en toe blauwe lucht. Nog geen tower te zien maar ten noordwesten van ons zag ik wel duidelijke tekenen van een inflowgebied, dus vermoedden we toch het een en ander aan georganiseerde convectie. Even later bleek dat ook te kloppen, tussen een gaatje in de 'melk' door zagen we een mooie bloemkool steil omhoog gaan.
Dus wij er achteraan. Het was weliswaar wat ver weg maar we konden het ook niet langer afwachten. Over lange kronkelige wegen probeerden we de bui te volgen en mogelijk in te halen. Het was eigenlijk een onbegonnen klus. Missouri is mooi maar het wegennet is voor stormchasing waardeloos. Ook de vele heuvels en bossen maken het schier onmogelijk op tijd te zijn. Tegen zonsondergang zaten we bijna aan de basis maar we moesten toen ook jammerlijk toezien hoe de bui zijn structuur verloor en alle moeite voor niets leek te zijn. Na al die moeite, op een dag dat het slaapgebrek van de dag daarvoor nog als lood in je schoenen zit is het dan moeilijk om niet ontzettend gefrustreerd te raken.
Met een dode cel recht voor ons richtten we ons nu op nieuwe cellen die tijdens de zonsondergang ontstonden, zoals eigenlijk ook te verwachten was. Rechts van ons ontstond een nieuwe cel en het besluit om deze te volgen was dan ook snel genomen. Dat betekende terugrijden naar het Zuidwesten in de richting van Springfield, welke ook een snelweg heeft en van waaruit we alle kanten op konden.
Vlakbij Springfield zagen we een bliksemse lichtshow. We zochten een lokaal muggenveld , eh grasveld, op en hebben daar gefilmd tot de eerste druppels vielen en de eerste crawler achter ons bodemcontact zocht. Let wel, deze crawler kwam van vooooren :-)
Nu ging het richting Lebanon aan de snelweg in noordwestelijke richting. Onderweg zijn we nog even ergens gestopt om wat van het gedoe te filmen, maar uiteindelijk zijn we door de bui heen gereden om hem in Arkansas weer op te wachten.
Op een heuvel hebben we toen nog wat gekeken maar de fut ging er uit. Na lang zoeken vonden we uiteindelijk een motel, het was dan ook al 2 uur in de ochtend.
Sven, Ansgar en Herman